Սերգեյ ՄԱՆՎԵԼՅԱՆ. «Մա՛րդ լինենք, վա՛րդ լինենք, զա՛րդ լինենք»

Մեր Հայ Մեծերն այնքա՜ն մոտ են մեզ, այնքան սիրելի, ժողովրդական, որ անհնար է պատկերացնել, թե մի օր նրանք կարող են մահանալ: Ցավալի է: Գնա՜ց նաև մեր Ոզնին՝ ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿՅԱՆԸ: «Ես մարդ չեմ, ոզնի եմ»,-նշել է Նա: Չեմ մոռանա այն օրը, երբ դասերս վերջացնելուն պես անմիջապես գնացի նրա մոտ: Ինձ մի հիանալի քառատող նվիրեց ու հարցրեց. «Ամուսնացա՞ծ ես»: «Չէ՜, չէ՜, ես դեռ 18 տարեկան եմ: Դեռ շուտ է»: Ու միասին ծիծաղում էինք: Վերջում նվիրեց իր 75-ամյակին նվիրված մի բուկլետ՝ հետևյալ գրությամբ. «Քո գալիք հարսանիքի թամադա»: Երբ դուրս էի գալիս, կրկին հիշեցրեց. «Ես քո հարսանիքի թամադան եմ լինելու, հենց ամուսնանալու լինես, ինձ կասես»:

Մեր ժամանակների լավագույն երգիծաբան, բանաստեղծ, սուր մտածողությամբ, բառ ու բանով հարուստ մտավորական, հումորի արքա, կնամեծար, կնա«մոլ», սիրավառ անհատականություն: Գարնան նման եկար ու գարնանը գնացիր: Լու՜յս քո հիշատակին, սիրելի Մարդ:

Մեկնաբանություններ